Kayıp Rıhtım'da Melodi temalı öykü seçkisinde yayınlanan 8.Nota adlı hikayem. Keyifli okumalar. Odasındaki desenli mavi perdeleri aralayıp dışarı baktı. Güneşin son ışıkları bile sigara dumanı ve toz yüzünden oluşan loşluğu delememişti. Bu aralar gündüzleri pek dışarı çıkamadığı için gözlerini alışıncaya kadar kısmak zorunda kaldı. Tahmin ettiği gibi güneşin batmasına yaklaşık yarım saat vardı. Güneş pilli lambalar havaya tezat şekilde aydınlanıyordu. Gözü bir anlığına sokaklarda akan hayata takıldı. Bir zamanlar bir parçası olduğu hayata… İyi giyimli bir adam, daha yeni bitmiş yağmurdan ıslanmış şemsiyesini çevresindekileri umursamazcasına silkeleyip kapatıyor, yeşil ışıkta karşıdan karşıya geçen adamla ona çarpmamak için son anda duran kırmızı üstü açık spor arabanın sahibi birbirine bağırıyor ve küfrediyor, eski püskü giyimli, kucağındaki beş yaşlarındaki ağlayan bir çocuğu tutan kadın “Allah rızası için… ” diyerek para dileniyor, vermeyenlerden ise bedduasını esirgemiyordu
İki adam oturuyor karşılıklı birbirlerine bakarak. Birinin suratından yıllar bir şey çalmamış ama diğerinin suratındaki derinleşmiş kırışıklar anlatıyor her şeyi. Ama bunların ötesinde o kadar çok benziyorlar ki birbirlerine. Akraba olduklarını düşünebilirsiniz ama değiller, kesinlikle değiller. Bundan çok daha öteler onlar: aynı kişiler. Biri geçmişte olmuş olan biri gelecekte olacak olan. Birbirlerini bir başkasının olabileceğinden kat ve kat daha iyi tanıyor olsalar da, hiç karşılaşmamış iki yabancı gibiler gerçekte. Birbirlerine bakıyorlar sadece , konuşmadan. Ama söyledikleri o kadar çok şey var ki aslında. Geçmişe bakalım ilk önce, daha deneyim diyecek kadar denediği çok bir şey yok, hatta eğer bakarsanız ona genç mi yoksa adam mı diyeceğinize karar veremeyebilirsiniz. Suratında korku vardı bir zamanlar ve de umut. Geleceğin belirsizliğinden olan şeyler bunlar. Korku geleceğin ne getireceğini bilmediği için. Umutsa bu bilinmezliğin içinde bilinecek olan kaderini kendi