Hikaye: İki Adam

          İki adam oturuyor karşılıklı birbirlerine bakarak. Birinin suratından yıllar bir şey çalmamış ama diğerinin suratındaki derinleşmiş kırışıklar anlatıyor her şeyi. Ama bunların ötesinde o kadar çok benziyorlar ki birbirlerine. Akraba olduklarını düşünebilirsiniz ama değiller, kesinlikle değiller. Bundan çok daha öteler onlar: aynı kişiler. Biri geçmişte olmuş olan biri gelecekte olacak olan. Birbirlerini bir başkasının olabileceğinden kat ve kat daha iyi tanıyor olsalar da, hiç karşılaşmamış iki yabancı gibiler gerçekte. Birbirlerine bakıyorlar sadece , konuşmadan. Ama söyledikleri o kadar çok şey var ki aslında. Geçmişe bakalım ilk önce, daha deneyim diyecek kadar denediği çok bir şey yok, hatta eğer bakarsanız ona genç mi yoksa adam mı diyeceğinize karar veremeyebilirsiniz. Suratında korku vardı bir zamanlar ve de umut. Geleceğin belirsizliğinden olan şeyler bunlar. Korku geleceğin ne getireceğini bilmediği için. Umutsa bu bilinmezliğin içinde bilinecek olan kaderini kendi yazacağı için. Her şey olabilirdi o. Ne istediyse kafasında bu mümkündü, olabilirdi. Ama şu anda suratı tek ve yoğun bir duyguyla çarpılmış: umutsuzluk. Ne korku ne de umut, sadece umutsuzluk. Çünkü geleceği örten o sis perdesi kalkmış artık. Gördüğü şey onun gelecekte ne olacağı. Belki asla bir şey çalmadı, ya da birini öldürmedi ama geleceği de en az bu suçları işleyenler kadar suçlu. Çünkü asla istediği şey olamadı. Aslında belki de işledi bu denilenleri bilmeden. Çaldı geçmişinin hayallerini ve öldürdü onu yaşarken. Ve suratı tekrar çarpılıyor geçmişin, ama başka bir duyguyla:kızgınlık. Neden gerekeni yapmadığına dair olan kızgınlık. Diğer adama bakalım şimdi, yaşıyla birlikte artan gölgeler suratını kaplamış artık iyice. Onun suratından okunanlar daha karışık. Pişmanlık var belki de en önce. Çünkü en fazla ‘keşke’ kelimesini telaffuz eden o burada. Hüzün ve karamsarlık saçıyor etrafa. Çünkü kaybetmiş elinde olan bir çok şeyi. Ve yorgunluk, belki de onun ötesinde bıkkınlık. Hayattan, insanlardan, toplumdan, eğitim sisteminden, paraya olan ihtiyaçtan, her şeyin doğasında olan çarpıklıktan, yanlışlığından doğan bir bıkkınlık ve onlara duyulan büyük nefret. Ama öfke değil çünkü onu sadece karşısında olana duyduğu bir duygu bu şu anda. Çünkü şu anda kafasında yeni doğmuş bir fikre sarılıyor: eğer o gerekeni yapmış olsaydı ben böyle olmazdım. Ve yeniden ne kadar çok benzedikleri seriliyor gözler önüne. Şu anda ikisininde suratından okunan tek şey:öfke. Birbirlerini suçluyorlar. Geçmiş geleceğe atıyor suçu. Eğer o gerekeni yapmış olsaydı ben öyle olmayacaktım. Geleceğin kafasında olansa bundan pek farklı değil. Peki kim sorumlu aslında bir olan bu adamların dününden, bugününden ve yarınından? Bu hale gelmesine sebep olacak şeyleri yapacak olan mı, yoksa yapmış olan mı?